Waarom hebben we een apart jeugdstrafrecht? Wat is er zo speciaal aan jeugdige wetovertreders dat ze op een aparte manier binnen ons strafrechtsysteem worden behandeld? De invoering van de strafrechtelijke Kinderwet in 1901 impliceert dat aan een volwaardig jeugdstrafrecht speciale eisen worden gesteld.

Weliswaar is de afgelopen honderd jaar gelaveerd tussen het behandelen van de jongere als een onmondig kind en als een volledig zelf verantwoordelijke volwassene, maar nooit is daar een specifiek pedagogische uitwerking aan gegeven.

Dit boek, het resultaat van vier jaar onderzoek naar de pedagogische grondslagen van het jeugdstrafrecht, vult deze leemte op. Kern van het verhaal is dat vanuit een pedagogisch perspectief alles draait om het aanspreken van de jongere op moreel besef. Dat betekent dat de jongere naar aanleiding van een ernstig delict wordt gestimuleerd en geholpen om de morele verantwoordelijkheid voor zijn daad op zich te nemen, en zich te realiseren wat hij anderen daarmee heeft aangedaan. En om naar aanleiding van dat delict zichzelf te buigen over de vraag in hoeverre hij een positieve draai aan zijn leven wil geven en hoe hij dat denkt aan te kunnen pakken.

Aan de orde komen onder meer: de dubbele paradox in het jeugdstrafrecht, een analyse van een eeuw jeugdstrafrecht, de boodschap van het strafrecht, de vraag of straf pedagogisch kan zijn, de balans tussen schaamte en schuld en het appel op zelfreflectie. Tot slot doet de auteur een aantal concrete beleidsaanbevelingen voor jeugdstrafrecht dat zijn pedagogische pretenties wil waarmaken.