Dat Marcus een fascinerend boek is, heeft men pas in de tweede helft van deze eeuw ontdekt. Sindsdien is het evenveel becommentarieerd als de andere evangelies, met het gevolg dat men in de verschillende commentaren op Marcus in andere bewoordingen regelmatig hetzelfde kan lezen. Dat hangt samen met de gekozen invalshoek. Iedere exegeet probeert - al dan niet met aandacht voor de voorgeschiedenis van het boek - toe te lichten wat de auteur van Marcus bedoeld zou kunnen hebben, hoe zich dat verhoudt tot de historische feiten en de voorstelling van de andere evangelies, en wat een passage of het hele boek bijdraagt tot de christologie en de theologie.

De hier gegeven uitleg breekt met deze benadering, en slaat een andere weg in. Om te beginnen doet de schrijver recht aan het feit dat Marcus een verhaal is, en schenkt hij meer aandacht aan wat het de lezer te verbeelden geeft dan aan zijn theologie. Vervolgens kiest hij niet langer de kant van de auteur, maar die van de lezer, volgens een methode waarvoor het Nederlands nog geen naam heeft, maar die de Amerikanen 'reader-response criticism' noemen. Daarbij wordt zowel de waarschijnlijk oorspronkelijke leessituatie - het Rome van kort na het jaar 70 - betrokken als wat dat gegeven bijdraagt aan ons verstaan nu. Een commentaar van dit soort is tot op heden noch in Nederland noch daarbuiten beschikbaar.

Dit boek maakt deel uit van een groter project: een Engelse editie met een volledig notenapparaat dat de discussie met andere auteurs aangaat, en deze Nederlandse met een beperkt aantal noten. De eerste is bestemd als een verantwoording ten overstaan van de collega's. De tweede is bestemd voor lezers die niet geïnteresseerd zijn in gedetailleerde argumentaties en verwijzingen. De hoofdtekst wil uitdrukkelijk het eigen leesproces bij de lezers stimuleren. In het Nederlands zou je het boek dan ook het beste een narratief lezerscommentaar kunnen noemen.