De Ottomaanse herder is een betrouwbare blindengeleidehond. Een hond die ziet en doorziet, die hoort en luistert. Vele eeuwen heeft hij gezwegen, maar nu – in deze memoires – doet hij van zich spreken. In de eindeloze uren dat de mens bezig is zich van hot naar her te slepen, computerspelletjes te spelen, te vergaderen en te fonduen, heeft hij de tijd om na te denken over het leven.De Ottomaanse herder heeft een sterk ontwikkeld rechtsgevoel. In de elfde eeuw droeg hij ongewild bij aan de verspreiding van de radicale islam door een geweld predikende en homohatende blinde imam elke dag van zijn huis naar de moskee te brengen. Hij was de mening toegedaan dat elke blinde – hoe haatdragend ook – recht heeft op een geleide. En zo blijkt de Ottomaanse herder in retrospectief op nog wel meer moment en een cruciale rol te hebben gespeeld. Zijns ondanks. Meer dan een plek in de marge heeft hem dat niet opgeleverd. Dat moet veranderen, want zelfs een hond heeft rechtop een menswaardig bestaan.