De boodschap was kort: ‘Ik wil je zien, nu. Kom naarme toe, geeft niet hoe laat het is, en vertel me precieswat je van me wilt.’Het heeft er alle schijn van dat Adam Kellas’ leven ophet punt van instorten staat. Net als de wereld om hemheen, begin eenentwintigste eeuw. Tegen beter weten inneemt Kellas (gescheiden, labiel, afgewezen door zijnminnares en door het literaire wereldje) een opdrachtvan zijn krant aan om verslag te gaan doen van de oorlogin Afghanistan. Het wordt het begin van een reis die hemvan de Afghaanse bergen naar de elegante eetkamers vanLonden en de moerasgebieden van de zuidelijke VerenigdeStaten voert, en uiteindelijk naar de duisterste gebiedenvan de menselijke verbeelding. Alleen de herinneringaan de ongrijpbare Astrid, een collega-verslaggeverin Afghanistan, biedt een sprankje hoop.