'Over de koolzwarte grond loopt ze naar de zee, zonder dat er ook maar een veegje op haar voeten achterblijft. Ze zwemt door het heldere water boven de gestolde lava die hier ooit sissend de zee in stroomde. Ze zwemt naar de horizon, waar de zee onzichtbaar oplost in de lucht. Dan draait ze zich om en kijkt naar de twee zielenartsen op hun stoelen in de zon. Achter hen de stad en de Etna. Roberto heeft haar dit leven van strand en zee leren kennen. De mooiste stranden en de mooiste zee. Ze voelde zich een godin naast een oude god.'