Een pianist raakt op een mooie zomerse dag in de war. 'solo/ klinkt het in zijn hoofd, 'solo'. En bij die woorden stelt hij zich een grootse toekomst voor. De dagen erna raakt hij steeds verder de kluts kwijt, en echt mis gaat het als hij probeert in het beeld van de rennende violist zonder hoofd aan het Amsterdamse Marnixplantsoen te klimmen.
Dagen later, in het ziekenhuis, letterlijk verblind, zuigt hij de lezer compleet mee in zijn stream of consciousness. Dan is er geen weg meer terug. De maalstroom van gebeurtenissen drijft hem onherroepelijk naar de rand van de afgrond, en over de reling van het schip... Toch is dit geen wanhoopsdaad. Het is, net als in Nescio's De uitvreter, de immer verlangde terugkeer naar zijn oorsprong.