Een bloemlezing van Privé-domeinfragmenten over muziek en musici zou moeten beginnen met de vaststelling dat schrijven over muziek een heilloze onderneming is. Elke geschreven hommage aan een meesterwerk klinkt, bij alle schittering van welgekozen adjectieven, tenslotte even hulpeloos als de gezichtsuitdrukking van een droevig kind dat niet kan zeggen wat het voelt. De blik van een geliefde, het uitzicht op de Matterhorn, het laatste strijkkwartet van Beethoven - elke vertaling legt het af tegen het origineel. Maar niets is begrijpelijker dan het feit dat een schrijver zijn verwondering over die onvertaalbaarheid met anderen probeert te delen. En net als gewone mensen zijn ook schrijvers op hun mooist wanneer ze met de kwetsbaarheid van stervelingen op hun tenen durven staan in een poging de hemel te raken. Want in die hemel klinkt muziek, daar zal geen muzisch mens aan willen twijfelen.