Highbrow of lowbrow, links of rechts, academische orthodoxie of popcultuur, zonder zich te storen aan dergelijke onderscheidingen bespreekt Curtis White een breed scala van contemporaine kunstuitingen op het terrein van de muziek, film, beeldende kunst en literatuur van o.a. Steven Spielberg, David Lynch, Radio Head, Beck, Francis Ford Coppola, Nina Hagen, Keith Haring en het Brodsky Kwartet. Curtis stelt vast dat de doorsnee-Amerikaansgeorienteerde cultuur en verbeeldingswereld verarmd zijn en weinig anders te bieden hebben dan licht verteerbaar amusement. De doorsneelcultuur berust op standaardervaringen, ongereflecteerde middelmatigheid en het onvermogen om zelfstandig te denken. Oneerbiedig, gevat en provocatief maakt Curtis White de balans op en duidt hij aan wat er mis is met onze cultuurproductie, maar hij doet ook een dringend appèl aan de verbeelding in de grote Amerikaanse traditie, van Wallace Stevens tot Marhall McLuhan, van Charles Mingus tot Jim Jarmusch. White zoekt naar het nieuwe 'sublieme', naar nieuwe vormen van creativiteit. In de best Amerikaanse traditie van Neil Postman (We amuseren ons kapot), Allan Bloom (De gedachteloze generatie) en Christopher Lasch (De cultuur van het narcisme) formuleert de veelgeprezen essayist White op een weergaloze, wervelende wijze een diepgaande kritiek op de contemporaine cultuur.