Maarten Spanjer maakte in 1986 zijn literaire debuut. Daarin werd op humoristische manier maar soms ook navrante toon een jeugd in Amsterdam-Oost, eind jaren vijftig en begin jaren zestig, in kaart gebracht. Gedurende lange tijd leek het erop dat Spanjer, tot spijt van zijn schare oprechte bewonderaars, niet meer dan een enkeltje in de vaderlandse letteren had geboekt.Spanjer maakt echter wel degelijk zijn retour. Zij het na lange omwegen, die hem vaak op de televisie deden belanden. In de tussentijd scherpte hij echter in alle stilte nogmaals zijn pen. De verhalen die dat heeft opgeleverd voor zijn tweede bundel, Moedeloos voorwaarts, zijn nog maar voor een klein deel ontleend aan zijn jeugd. Maar wat bleef is zijn voorliefde om te verhalen van het dichtbije, van voorvallen gegrepen uit het (eigen) leven. Wat bleef is de humor, de puntigheid, de ontroering door het gewone, en het scherpe observatievermogen. Wat bleef is de liefdevolle aandacht voor gewone mensen, de hartstocht voor het spelletje dat voetbal heet, het feilloze gevoel voor gebeurtenissen die met zichzelf aan de haal gaan en soms op groteske wijze ontsporen.Of het nu gaat om een verbouwing die ontaardt in een sloop, om een beginnend literair scribent die de helpende hand toegestoken krijgt van Nederlands beroemdste schrijver, of om een ontluisterend partijtje voetbal bij schel kunstlicht - op de achtergrond klinkt altijd de onvervreemdbare en onweerstaanbaar komische stem van de auteur.* Maarten Spanjer lezen is een opluchting: eindelijk weer iemand die niet heeft geprobeerd literatuur, uitzijn duim te zuigen maar die gewoon goed kan schrijven, en daar gaat het om! - H.J.A. Hofland* Die Spanjer komt er nog wel; hij stelt zich nergens aan en hij kan vertellen. - Wam de Moor in De Tijd