De Franse literatuur kent grote briefschrijvers, maar een vroeg hoogtepunt van deze epistolaire traditie is de coorespondentie van de in 1696 overleden Madame de Sévigné. Deze brieven hebben de eeuwen overleefd: ze zijn nog zo leesbaar als een tekst in onze tijd maar kan zijn. Proust en Sait-Simon adoreerden de schrijfvaardige markiezin en Joseph de Maistre, zelf een groot briefschrijver, merkte op: 'Ik had de dochter alleen wel willen trouwen om alle brieven van de moeder als eerste te hebben mogen ontvangen en lezen. Wie zich thans een beeld wil vormen van de tijd van Lodewijk de veertiende, kan niet buiten de brieven van Madame de Sévigné. Ze zijn geestig, menselijk, authentiek, intelligent en bekoorlijk. In haar speelse conversatiestijl hanteerde zij vrijwel alle literaire trucs. Madame de Sévigné leefde als het ware haar leven in de brieven. Ze was op haar zesentwintigste jaar weduwe geworden en bleef overeind door al haar aandacht op haar twee kinderen en op de literatuur te richten. Als de geliefde dochter trouwt en zich ver buiten Parijs vestigt, schrijft ze wekelijks diverse, soms zeer lange brieven. Ze was een geboren vertelster. In haar handen wordt alles sprankelende literatuur. Haar brieven zijn dan ook meer dan een unieke spiegel van de zeventiende eeuw. Ze creëert zo'n spanning, haar karakter is zo spontaan, dat we in haar ons eigen leven herkennen.