Hilbrand Rozema schrijft zintuiglijke gedichten, waarin hij op zoek is naar zelfverheldering. In de loop van dat proces vervaagt dikwijls de grens tussen de ik en zijn omgeving. In BLAUWE PLEKKEN horen we de stem van iemand die het gevoel heeft dat zijn bestaan op drijfzand berust terwijl hij tegelijkertijd beseft aan zichzelf te zijn gegeven door iets oneindig veel omvattenders. Mystiek en taal kunnen iets voelbaar maken van die overtuigingen. De gedichten die dat oplevert hebben een ambivalente sfeer waarin zowel rust als dreiging bestaat. Ze zijn de schrammen en bulten, onderweg opgelopen.