In 1912 verscheen de tiendelige serie Brieven van Multatuli, uitgegeven door zijn weduwe aks 'bydrage tot de kennis van zijn leven'. Het is tot de huidige dag een unieke verzameling, niet alleen doordat Multatuli ook in zijn brieven onze grootste schrijver blijft, maar vooral doordat hij in zijn particuliere correspondentie een ongekende openhartigheid over zichzelf en zijn omgeving betracht.
In het bijzonder geldt dit voor de twee series liefdesbrieven die deze verzameling bevatte. De eerste is gericht tot Everdine van Wijnbergen, zijn eerste vrouw, toen nog zijn verloofde, de tweede tot Mimi Hamminck Schepel, later zijn tweede vrouw.
Schreef hij op Java in de jaren 1845-1846 aan Everdine lange, dagboekachtige brieven waarin hij vooral zichzelf, zijn denkbeelden, familie en verder milieu schetst als introductie van een 'burgerjongen' in een deftige kring, de brieven aan Mimi in de jaren 1862-1863 waren een hartstochtelijke poging dit twintig jaar jongere meisje voor zich te winnen.
In dit boek zijn de liefdesbrieven van Multatuli voor het eerst samengebracht. Deze bundeling moet met niet verwarren met Multatuli's in 1861 verschenen Minnebrieven. In het nawoord geeft Paul van 't Veer onder meer een kritische analyse van de manier waarop Mimi met de brieven van haar hoogvereerde echtgenoot omsprong.