Afgodenschemering (1888) is de definitieve afrekening van de beeldenstormer Nietzsche met de afgoden van zijn tijd. In krachtige sententies hamert hij dubieuze ideologie (Christendom, feminisme, socialisme), kwalijke denkbeelden (nationalisme, antisemitisme) en twijfelach-tige reputaties (Wagner, Socrates) af. Nietzsches ambitie 'in een tiental zinnen te zeggen wat ieder ander in een boek zegt - wat ieder ander in een boek niet zegt....' resulteert in briljante passages als 'Hoe de ware wereld ten slotte tot fabel werd', waarin het bestaan van een idee wereld ter deze werkelijkheid als bedrog wordt ontmaskerd. Overeind blijft slechts een aantal grote geestverwanten: Dostojevski, Stendhal, Goethe, Thucydides en Machiavelli, die net als hij de strenge, harde feitelijkheid van het leven recht in het gezicht durven te kijken. Kernachtiger dan in Afgoden-scbemering heeft hij zijn voor- en afkeu-ren, zijn dionysische levensfilosofie en zijn missie, de omverwerping van het be-staande decadente wereldbeeld, nergens geformuleerd.