"Tussen mes en keel", zoals Robert Burnes het fraai omschrijft, of "tussen de brug en de beek" geeft de korte spanne tijds aan "tussen daad en dood" waarin de zelfmoordenaar het voordeel van de twijfel gegund moet worden, zodat hij niet voor eeuwig verdoemd hoeft te zijn: wellicht had hij in die paar seconden, toen hij al niet meer terug kon, tóch berouw van zijn daad.

"Tussen mes en keel" beschrijft , op uiterst persoonlijke wijze en zonder een blad voor de mond te nemen, hoe een op het eerste gezicht vrolijke auteur terechtkomt in de draaikolk van depressiviteit. Hoe hij daardoor zijn liefde, huis en omgeving, en uiteindelijk zijn werkkracht verliest. Hij wil niets liever dan dood zijn, elke dag opnieuw, maar besluit, geprest door zijn omgeving, de psychiatrie een kans te geven. Hij laat zich opnemen in een kliniek, test allerlei medicijnen uit en begint daarnaast, onder veel voorbehoud, aan gesprekstherapie.

Zodra hij ontslagen wordt doet hij, na een korte uitbarsting van desolate euforie, opnieuw een zelfmoordpoging, en dit keer wordt hij het ziekenhuis per ambulance binnengereden. Is het mogelijk om levend uit het dodenrijk terug te keren?