Deze dagboekaantekeningen verhouden zich tot het andere, vaak uitermate 'bewerkte' werk van Leiris als onbewerkt voedsel tot de geserveerde maaltijd. Of liever- want Leiris schreef zijn journaalaantekeningen in de echtelijke slaapkamer (en zijn echte werk in de linnenkamer, waar het gestreken en gesteven goed ligt) - als het besmeurde en het particuliere, het uitgeklede, tot het geharnaste van het leven daarbuiten.In de tegenwoordige tijd is geen dagboek in de eigenlijke zin. Alles kan er een plaats in vinden; het is plakboek en rommelzolder, plaats voor schrijfoefeningen en opzetjes, voor kleine feitjes, toeval en wil tot onthulling, en vaak voor wanhoop over het weinige dat er te onthullen valt. Bijna het middelpunt van dit journaal vormen - in 1957 - de notities die Leiris in het ziekenhuis maakt na een mislukte zelfmoordpoging. Het is een hoofdthema: hoe zich te wapenen tegen verval, dat toch komt? Wat is een waardige dood?Niet in de laatste plaats is dit journaal een galerie van tijdgenoten met wie Leiris bevriend was: met Bataille en Picasso, met Giacometti, Francis Bacon en Sonja Orwell, met Colette Peignot en Sartre, met Queneau en Simone de Beauvoir. Het journaal van Michel Leiris bestrijkt alle intellectuele stromingen en politieke turbulenties van de aflopende eeuw. Een prachtig tijdsbeeld.