Fred Lanzing hoorde in zijn jeugd de anekdotes en roddels die in alle grote Indische families circuleerden. Zij vormen de feitelijke basis van de meeste verhalen. Hij vulde ze aan met antropologische kennis, putte inspiratie uit de Indische letteren en kruidde het geheel met een stevige dosis verbeelding. Hij gebruikt daarbij een groot aantal stijlregisters, van klassieke-literaire als het brievenverhaal, de innerlijke monoloog en het sprookje tot meer verrassende en onconventioanle als het militair rapport, het proces verbaal, het krantenbericht, de vragenlijst of het verhoor. Geen nostalgie, geen tempo doeloe, lieve baboes of fluwelen nachthemels, maar het gezwoeg van KNIL-patrouilles in vijandig terrein, de tijgerjacht in bantam, het wrede arbeidsregime in Deli, de lotgevallen van concubines, het gebral en geraas van bersiap-periode. De dagelijkse zorgen, vreugden en hartstochten van gewone mensen in de bonte melee van koloniale samenleving: Europeanen, Vreemde Oosterlingen en Dajak