Polemisch en kritisch is Komrij in dit boek op zijn best. Volkomen ontspannen schrijft hij zich naar een nieuwe nietzscheaanse helderheid. 'De wereldbeelden zijn versplinterd maar we blijven jongleren met de scherven. De coherentie is zoek en al onze ideeën zijn cellotape.De mensen zijn er niet gelukkiger van geworden. Je ziet, in het politieke en geestelijke leven, jongleurs die zich in zo veel bochten hebben gewrongen dat je je erover verbaast dat ze nog ademhalen. Je ziet dikwijls zoekers naar harmonie die louter lijm zijn, zonder enige bagage. Iedereen lijkt wel een beetje in de war.We kunnen niet de zekerheden dood verklaren en er onveranderlijk ongelukkig mee zijn. We zullen er ook geluk aan moeten kunnen verbinden. Geluk is, net als onzekerheid, een natuurlijke staat. Het losse, wisselvallige, fragmentarische, tegenstrijdige denken zou ons geen vrees horen in te boezemen.De wereld is een dansfeest. Weg met die rare, onsierlijke bochten, die we maar willen gladstrijken. Leve de chaotische gladjanus van nature. Leve de extase en de rituelen van de ideale verstarring, het opinieloze labyrint.Ik weet niet wat rechts of links is. Ik voel me niet vervreemd of verscheurd. Ik aanvaard de versplintering van de wereldbeelden als een godsgeschenk. Ik ben de eerste gelukkige schizo .