Dan buig ik mijn hoofd voorover en zie iets in mijn armen liggen. Het is mijn woede, zo klein en teer. Nog helemaal in de windselen. Ik kijk ernaar zoals een moeder naar haar kindje kijkt. Wat is hij mooi. Veel mooier dan de mildheid die arglistig bezit nam van mijn lichaam en zich als een adder in mijn gedachten nestelde. De mildheid vervult mij met walging als ik mijn eigen kleine woede daar stralend en hulpeloos in mijn armen zie liggen en ik besef ineens dat mijn mildheid niet meer was dan begoocheling, bedrog. En bij dat besef schrompelt de mildheid ineen tot een walgelijke schrikgedaante, gehuld in de kleur van het verraad en getooid met het teken van de zwakheid. Ik voel hoe mijn woede groeit en zijn sterke armen om mij heen slaat. Hij hecht zich met zijn nagels in mijn vlees, ik kan hem al loslaten zonder dat hij valt. Mijn woede slingert zich om mij heen, kruipt in mij. Mijn kind eet mij op. Hij tintelt door mijn hoofd en armen en benen. Hij neuriet in mijn buik. Ik schud lichtjes met mijn voet en het laatste restje mildheid valt krachteloos uit een teen naar buiten. Ik ben nu klaarwakker. En gelukkig. Ik haat de mensen. Ze zijn klein. Ik verfoei de dingen. Ze zijn stuitend. Het kind van mijn woede ruist door mijn ledematen. Dan, met een fluitend geluid, vult het mijn ruggemergsholte. Ik ben gered. Het schip van mijn woede danst op de golven.'* Toen ik Gerrit Komrij op de buis zag met die rare hondekop... Ik weet ook niet of hij wel of niet meent wat-ie zei, maar ik heb verschrikkelijk gelachen. - André van Duin tegen Bibeb in Vrij Nederland * ...'n giftige orchidee boven een mestvaalt. - Pieter Nouwen in Elseviers Weekblad * Plichtsgetrouw lees ik dan bijvoorbeeld Gerrit Komrij en vraag mij onmiddellijk af waarom ik voor dit kotsende, stakerig geconstrueerde gelamenteer zoveel geld moet neertellen. -Gabriël Smit in De Tijd * Niet alleen kan Komrij prachtig schrijven - daar is iedereen het wel over eens - maar hij heeft bovendien altijd gelijk. -T. van Deel