Parijs, 14 juli 1942. Rabbijn Bereck Kofman wordt door de Duitsers opgepakt en naar Drancy gedeporteerd. Hij zal later omkomen in Auswitz. Zijn vrouw blijft achter met zes kinderen, onder wie Sarah.
In vierentwintig autobiografische schetsen vertelt de Franse filosofe Sarah Kofman over het gruwelijke lot van haar vader en hoe ze na vele omzwervingen met haar moeder onderduikt bij ?de dame van de rue Labat?. Ze gaat zich sterk hechten aan haar katholieke onderduikmoeder en raakt steeds meer verwijderd van haar orthodox-joodse moeder. Ze krijgt een andere naam, gaat er anders uitzien, eet anders en spreekt aan het eind van de oorlog geen woord Jiddisj meer. Na de bevrijding wil Sarah liever bij haar nieuwe moeder blijven, maar haar echte moeder eist haar op door middel van een kortgeding. Door de ogenschijnlijk neutrale, directe toon waarop ze schrijft, schemeren pijn, shculd, onvermogen en wanhoop. Sarah Kofman maakte in 1994, kort na voltooiing van Rue Ordener, rue Labat, een einde aan haar leven.