Er is druk verkeer in deze gedichten. Zo drijven er opmerkelijk veel schepen voorbij. Maar er is ook druk menselijk verkeer. Veel koppels. Moeder en zoon. Gargantueske vrouw en miezerige minnaar. Meisje en buurvrouw met vensterbankborsten. Een duo dat wil vereenlingen.Ook vinden diverse dichterlijke genres elkaar op hun weg, en die trekken zich nauwelijks iets aan van de verkeersregels. Er zijn kindergedichten die zich fluks van hun overgooiertjes voldoen en groot willen worden, en soms dood. Er zijn liefdesgedichten die zich, als het erop aankomt, onthouden van liefde. En er zijn natuurgedichten die zich in honderd bochten wringen om geen natuurgedicht te worden.Maar tussen dat alles door is er - steeds en overal - de tijd. Er is een onherbergzame wereld. Er is een zee van tijd. En daarop drijven schepen als behouden huizen, als gedichten. Of zoals Rutger Kopland over Esther Jansma's poëzie heel pregnant uitdrukte in zijn essay bundel Mooi, maar dat is het woord niet: haar 'woorden zijn als luchtbellen boven een ongeluk'.Estehr Jansma (1958) publiceerde eerder drie poëziebundels bij de Arbeiderspers: Stem onder mijn bed, Bloem, Steen en Waaigat. Haar eerste twee bundels werden genomineerd door de C. Buddingh' prijs.Vorig jaar verscheen haar breeduit geprezen prozadebuut Picknick op de wenteltrap.