H. Marsman (I899-1940) gold niet alleen tijdens zijn leven maar ook in de eerste naoorlogse decennia als de belangrijkste dichter van zijn generatie. Met zijn bundel Verzen (1923) werd hij op slag het rolmodel van menigeen tussen de 15 en de 25 die snakte naar frisse lucht in de bedompte Nederlandse samenleving, naar een nieuw elan, naar vitaliteit en daadkracht. Zijn gedichten klonken als klaroenstoten, zijn kritieken en manifesten knalden als zweepslagen. In feite duurde de periode van Marsmans daadwerkelijke leiderschap niet langer dan vijf jaar. Toch omhulde het imago van stralende Apollo hem als een tweede huid, zo sterk zelfs dat hij zich na zijn dertigste genoopt zag dat beeld publiekelijk af te breken. In zijn biografie van Marsman gaat Jaap Goedegebuure op zoek naar de twijfels en tegenstrijdigheden die het leven van dit ambivalente karakter hebben beheerst. De vitalist werd geobsedeerd door de dood, de man die riep om moderniteit kon niet loskomen van de traditie, de minnaar was bang voor vrouwen, de edelfascist bekeerde zich tot de democratie, de dichter die Nederland ontvluchtte schreef met 'Herinnering aan Holland' een van de meest klassieke gedichten uit onze taal. Zee, berg, rivier is een portret waarin de schaduwkanten minstens zo belangrijk zijn als de tot nu toe belichte kanten van deze persoonlijkheid.