Ik ben nu met het herlezen van de Maarten ’t Hart boeken bij de verhalenbundel “Mammoet op Zondag” aanbeland. De eerste vijf verhalen zijn een voortzetting van de bundel “Het Vrome Volk” in zowel thematiek als de leeftijd van de hoofdpersoon maar in de overige verhalen speelt religie geen rol meer (behalve op de achtergrond van het laatste verhaal) en is de hoofdpersoon volwassen. Nu ik al zijn werk al een keer heb gelezen en interviews met hem en beschouwingen over Maarten ’t Hart heb gezien, herken ik veel in zijn vroegere verhalenbundels. Je leest al over zijn fascinatie met gelakte nagels, het vrouwelijke en de wens om zich te verkleden in vrouwenkleren, hetgeen hij op een gegeven moment in daden heeft omgezet toen hij als Maartje op het boekenbal verscheen. De hoofdpersoon in zijn verhalen wordt voortdurend verliefd maar doet hier over het algemeen weinig mee. De verliefdheid lijkt ook te verdwijnen wanneer de vrouw er gehoor aan geeft. Onvervuld verlangen is vaak mooier omdat je dan kunt blijven dromen. Bij het zoeken van toenadering is hij dan ook vaak vrij bot, alsof hij bij voorbaat de kans kleiner wil maken dat er iets uit voortkomt.
De natuurbeschrijvingen zijn zoals altijd geweldig en zijn onderkoelde humor is weer regelmatig in de verhalen terug te vinden. Ik blijf erbij dat Maarten ’t Hart een van de meest onderschatte auteurs in Nederland is en allang de PC Hooftprijs had moeten krijgen. Dolf Patijn op "Goodreads"