Ergens in deze bundel staan regels: 'Ik hou ervan je lichaam te verdelen/ in van alles twee, zoals ik deze zomer/ de zee verdeelde toen ik schoolslag zwom'.Vandaar de titel. De schoolslag is niet de snleste, wel de rustige en op die kalme manier wellicht ook de meest doortastende slag: een beetje heerschappij over het water is nooit weg, want de zee van het leven gaat soms lelijk tekeer. Zo is er nogal wat dood aanwezig in deze bundel.In het slotgedicht verlaat je via de dood en het wit papier de bundel, die je aanvankelijk via het sterfelijkheidsbesef van 'De Plek' had betreden. Maar er is ook veel hier en nu. Er is vandaag. De dood en vandaag: tussen die twee gaat het voortdurend. Deze bundel had eigenlijk ook Intimiteit onder de melkweg kunnen heten. Ook niet-religieuze poëzie is daarin religieus, vindt De Coninck, dat ze tegenover het Alles en het Altijd, hoe ontmoedigend groot die ook zijn, iets probeert uit te vinden, al was het maar nederigheid of dankbaarheid, of protest, of go