Vroeger kon je lachen. Je hoort het zo vaak, in allerlei toonaarden. De vader in Peter van Straatens beroemde strip zegt het met een duidelijk polemische nadruk op vroeger. Hij bedoelt: vroeger wel en nu niet meer. Maar verschilt hij daarin zoveel van zijn zoon, wiens jegdig elan ook al een beetje begint te glimmen op de ellebogen? Eigenlijk niet. In deze tijd van nostalgie begint vroeger veel vroeger dan je denkt. En ligt de waarheid, net als heel vroeger, nog steeds in het midden. Ik bedoel de titl dan ook ironisch en dubbelzinnig. Vroeger kon je lachen is een eeuwig misverstand. Om de mensen die er bij zweren kun je eigenlijk ook een beetje lachen. Met dit uitgangspunt voor ogen kijk ik in deze bundel vaak om naar vroeger. Maar wel met de zekerheid dat we toen het lachen niet in pacht hadden.