Het manuscript van 'Le cou d'Irène', dat Louis Aragon pas eind jaren twintig voltooide, groeide en groeide. Een groot deel ervan vernietigde hij, wellicht daartoe aangezet door sommige surrealisten, die zijn radicale belijdenis van een vrije moraal en van de erotiek als drijvende kracht te ver vonden gaan. Vooral de figuur Irène, toonbeeld van sensualiteit en genotzucht, was een steen des aanstoots. Niettemin verscheen de korte tekst 'Le cou d'Irène' in 1928 in een aparte uitgave, die onder de toonbank werd verkocht. Nadien volgden nog diverse andere edities, waaronder ook roofdrukken omdat Aragon zich inmiddels van het auteurschap distantieerde. Pas in 1986, vier jaar na zijn dood, werd 'Le cou d'Irène' officieel onder Aragons naam gepubliceerd. Een unieke en curieuze tekst van een wilde gedrevenheid. Een mengeling van Céline en Sade: de nederlaag van de burgerlijke moraal, bezongen in een erotische context.