Altijd weer Frankrijk. Rudolf Bakker amuseert zich met het land dat hem wanhopig maakt maar dat hij nooit meer zou willen ruilen voor een ander. In het eerste deel, 'Zelf bedacht', rekent hij af met de Franse geschiedvervalsing, het chauvinistische landschapsgevoel, de ecologische berenverering in de Pyreneeën, de hypocrisie op de Franse naaktstranden en de ondergang van het beschaafde toerisme. Met vuur beschrijft hij de voorspelde ondergang van het Mitterrandisme, met humor ontmaskert hij verwerpelijke deftigheid, zoals we van hem gewend zijn in Gallische brieven en zijn volumineuze reisboek Provence en Cóte d'Azur.Het tweede deel, 'Zelf gezien', omvat een verzameling kritische reisverhalen waarin hij ons voert naar onbekende plekken, zoals die waar de onoverwinnelijke Richard Leeuwenhart door een domme pijl de dood vond, volgt hij Romeinse zandpaden tussen het koren, is hij op een naïef feest waar de bloedige Honderdjarige Oorlog met dans en zang wordt herdacht. Ten slotte keert de vrede onder de cumuluswolken weer als Rudolf Bakker op zijn gele mountainbike over de heuvels van de Vexin trekt, het landschap waarin hij altijd weer vrede met Frankrijk sluit.De schrijver (Sluis, 1929) rust uit op het Île de Porquerolles. Na een redacteurschap bij de Haagse Post werkte Rudolf Bakker sinds 1964 als correspondent voor een Nederlandse dagbladgroep achtereenvolgens in Bonn, Rome, Londen en Parijs. In Hoe komt het dat ik nog leef (Privé-domein nr. 224) vertelt Bakker over zijn jeugd. Hij woont in de Provence.Over Provence en Cóte d Ázur: * Een onconventionele gids die werkelijk iets toevoegt aan het enorme aanbod Frankrijkgidsen. - Jury Reizende Zon, die het boek bekroonde als 'beste Frankrijkboek'Over Gallische brieven:Een van humor tintelend relaas van de minutieuze tochten van een bezeten spoorzoeker. - Sjoerd Venema in Elsevier