De man die in dit boek aan het woord is, spreekt zijn op vierenveertigjarige leeftijd plotseling overleden geliefde Ghislaine toe. Voor hem blijft zij eeuwig jong, dat wil zeggen: vol van het absolute leven, dat wordt gevormd door de drie-eenheid liefde, wanhoop en vrolijkheid. Hoewel Ghislaine gestorven is en er over haar feitelijk alleen nog maar in de plus-que-parfait (voltooid verleden tijd) kan worden gesproken, is zij voor de auteur meer dan levend. Zij is la plus que vive: springlevend. Zo kan hij voortdurend met haar in gesprek zijn. Hij herinnert haar aan haar verleden, haar ouders, haar geboortestreek in de buurt van Lyon. Hij praat met haar over haar gewoontes, haar manier van spreken, haar stem en haar geur, haar jaloersheid en het feit dat hij er nooit tegen heeft gekund dat iemand kritiek op haar had, ook al was ze allerminst volmaakt. Zijn intieme gesprek met haar levert hem uiteindelijk deze wijsheid op: dat hij zal blijven houden van het leven, waarvan zij weliswaar geen deel meer uitmaakt, maar waarin hij haar, die hem verhindert te lijden, in alles vermoedt en bespeurt. Springlevend is een compromisloze liefdesverklaring, een elegie als een aubade, volkomen zuiver van toon, en soms bewust sentimenteel.