Wat het kind in zijn vroegste levensjaren meemaakt, zal steeds terugslaan op de maatschappij als geheel. Psychosen, drugsverslaving en misdadigheid zijn een gedoceerde expressie van die heel vroege ervaringen. Dit feit wordt meestal bestreden of alleen met het verstand erkend, terwijl de praktijk (politiek, juridisch of psychiatrisch) nog steeds in grote mate overheerst wordt door middeleeuwse ideeën vol projecties van het kwaad, aangezien het intellect niet in contact staat met de emoties. Alice Miller beschouwt het als haar taak het grote publiek gevoelig te maken voor het lijden in de vroege kinderjaren. Ze probeert dat op twee niveaus te doen en wil zich in beide gevallen richten tot het voormalige kind in de volwassen lezer. In het eerste hoofdstuk gebeurt dat door middel van een schets van de 'zwarte pedagogie', dat wil zeggen: de opvoedingsmethoden waarmee ouders en grootouders zijn grootgebracht. In het tweede hoofdstuk volgt een beschrijving van de kinderjaren van een meisje d