Het denken in generaties stamt uit de jaren ’50. In Nederland heeft de socioloog prof. Henk Becker in die jaren de generatietheorie ontwikkelt, die hij de jaren daarna nog verder perfectioneerde.
De kern van zijn benadering is de veronderstelling dat zogenaamde trendbreuken, gezamenlijke ervaringen zoals een economische depressie, oorlog of culturele revolutie, aan de basis staan voor het vormen van een generatie. Vanuit dat uitgangspunt onderscheidt hij een aantal, dat gelijktijdig bestaat. Aan deze benadering liggen twee vooronderstellingen ten grondslag:

* Mensen verwerven vooral in de leeftijd van 10-25 jaar (de ‘vormende jaren’) waarden en overtuigingen die lang beklijven. Het socialisatieproces is in die jaren het sterkst. In die jaren wordt bepaald hoe men “in het leven staat”

* Een generatie kan een bepaald kenmerk hebben verworven omdat zij in hun vormende jaren over minder kansen (economische bronnen, toegang tot onderwijs en arbeid) beschikten dan eerdere of latere generaties.

Volgens de generatie-indeling van Becker kunnen werkgevers nu met maar liefst vier generaties te maken hebben.