Een dominee en zijn dochter reizen door de afgelegen Argentijnse streek El Chaco. Als hun auto het ver van de bewoonde wereld en midden in een aanstormend onweer begeeft, worden ze gedwongen om bij een monteur en diens jonge assistent te schuilen. Met z'n vieren wachten ze tot de wind is uitgeraasd en de auto gerepareerd. De gedwongen nabijheid zet echter de onderlinge relaties op scherp. Het legt de spanning tussen de vader en zijn tienerdochter bloot – waarom heeft haar moeder hem ooit verlaten? – maar ook de monteur blijkt een geheim met zich mee te dragen.


Selva Almada weet op bijna filmische wijze vier sterke personages op te voeren die scherp, zintuiglijk en waarachtig overkomen. Het landschap van deze rauwe Argentijnse streek is het vijfde personage: de vergezichten, de bergen, de sterke zon, de kale bomen, de verlaten gehuchten en bovenal: de nietsontziende wind.