In december 2000 belandde Hans Hulst in de gesloten militaire dictatuur Birma. Doordrenkt met gruwelverhalen liep hij de eerste dagen paranoïde door Rangoon. Maar met de jaren sleet de angst en groeide de fascinatie voor het land dat worstelt met zijn historie van militair geweld en koloniale overheersing. Na zijn eerste reis naar Birma keerde Hulst meermalen terug. Hij praatte met taxichauffeurs, astrologen, vakbondsmensen, junglestrijders en leden van de oppositie. Hij zag kleine en grote daden van verzet. Hij smeedde vriendschappen en leerde hoe het is om te leven in de schaduw van de generaals. De realiteit van corruptie, grauwe armoede, repressie en rechteloosheid is ontluisterend. Toch was er ondanks alles hoop. Totdat in september 2007 de bom barstte. Tienduizenden demonstreren voor het eerst in twintig jaar tegen het generaalsbewind. De monniken nemen het voortouw. Op hen zal het leger toch niet schieten? De militairen kennen echter geen scrupules; het centrum van Rangoon verandert in een slagveld. ’s Avonds kammen de inlichtingendiensten de stad uit op zoek naar buitenlandse journalisten. Hulst is terug bij de paranoia die hij
dacht te hebben afgeschud.
Hans Hulst is als geen ander in schurkenstaat Birma doorgedrongen, hij was ook als een van de weinige westerse journalisten aanwezig bij de laatste bloedige crisis.