In de grote steden spreken beleidsmakers al van het ‘Marokkanenprobleem’. Een snel groeiende onderklasse van Marokkaanse jongemannen zorgt daar voortdurend voor overlast: van tasjesroof tot intimidatie van buurtbewoners. Hoe komt het dat zoveel Marokkaanse jongens van de tweede generatie mislukken in de Nederlandse samenleving? In Amsterdam verlaten bijna zeven op de tien Marokkaanse jongens het onderwijs zonder bruikbaar diploma, veertig procent is werkloos, en een op de tien staat bij de politie als verdachte geregistreerd. Ze vinden weinig aansluiting bij de maatschappij en geven vooral anderen daarvan de schuld. Journaliste Fleur Jurgens vermoedde dat de oorsprong van hun wrok achter de voordeur van hun gezinnen lag. Waarom grijpen hun ouders bij hun wangedrag op straat niet in? Is dat een kwestie van sociaal-economische achterstand, van cultuur, van aanpassing? In hoeverre spelen de gezinsverhoudingen een rol? Of is het toch allemaal het desastreuze gevolg van discriminatie, zoals Marokkaanse jongens zelf graag beweren?
Jurgens interviewde zo’n zeventig mensen uit het veld over de thuissituatie van de jongens. De leraren, kinderrechters, werkmeesters, tolken, opvoedkundigen, huisartsen, gezinstherapeuten, forensisch psychiaters, politieagenten en andere professionals die in dit boek aan het woord komen werpen een onthullend licht op de gezinssituatie van de zogenoemde ‘Marokkaanse prinsjes’. Met een dosis gezond verstand en wetenschappelijke inzichten in de hand ontmaskert Jurgens de bekende mythes over de tweede generatie Marokkanen. Dat maakt dit boek tot een verontrustend portret van de nieuwe Marokkaanse onderklasse.