Miroslav Blam wandelt door de lege straten van Novi Sad. De oorlog is weliswaar voorbij, maar Blam voelt hem nog altijd door de straten van zijn stad rondspoken. Hij denkt terug aan Aaron Grun, de gebochelde horlogemaker; Eduard Fiker, een lampenverkoper; Jakob Mentele, een fornuismonteur; Arthur Spitzer, kruidenier, amateurvoetballer; en Sandor Vertes, een communistische advocaat. Ze staan Blam nog helder voor ogen – niet langer als mensen, maar als geesten. Net als Blams familie en zijn beste vriend kwamen ze om in de beruchte Novi Sad-razzia in januari 1942. Blam bleef in leven. Hij heeft geen wraak nodig, geen vergelding. Hij leidt het leven van een toeschouwer, dat des te gruwelijker is door de helderheid waarmee hij het verleden om zich heen ziet. Terwijl de silhouetten van de doden aan hem voorbijtrekken, leggen ze langzaam steeds meer beslag op het leven van Blam.
Het boek blam, dat deel uitmaakt van wat Tišma zijn holocaustpentateuch noemt, is een aangrijpende roman over verlies en de greep die het verleden op ons uit kan oefenen.