Lange tijd bewaarde de Franse schrijfster Marguerite Duras (1914-1996) in een blauwe kast in haar huis in Neauphle-le-Château een aantal schriften waarin zij tussen 1943 en 1949 autobiografische verhalen had geschreven. Na haar dood verdwenen ze in een archief. Nu, meer dan tien jaar later, worden ze voor het eerst gepubliceerd. Deze documenten geven, samen met tien andere nog niet eerder gepubliceerde teksten, een fascinerende kijk op het begin van een fabuleuze literaire carrière. Ze bevatten aantekeningen die ze gebruikte voor latere romans als Een dam tegen de Grote Oceaan en De minnaar, en autobiografische vertellingen over de meest cruciale periode in haar leven, haar jeugd in Indochina. Ze beschrijft het werkelijke gezicht van ‘de minnaar’, Léo, die later in geromantiseerde vorm gepresenteerd wordt in haar boek De minnaar. Ze schrijft over haar eerste kus en over het overlijden van haar kind, en ze weidt uit over de terugkeer van haar man uit het kamp na de oorlog, het thema van haar aangrijpende roman De pijn. Deze teksten vormen de sleutel tot haar gepassioneerde oeuvre, tot het werk dat haar in de jaren daarna wereldberoemd zal maken. Maar de teksten staan bovenal op zichzelf, ze zijn afwisselend lucide, sensueel, huiveringwekkend en altijd wonderschoon.
Zelfportret van een wild meisje toont de eerste stappen op weg naar een omvangrijk en baanbrekend oeuvre. Duras’ unieke talent als schrijfster wordt er meteen al in bevestigd.