José Saramago voorspelde het zelf al: ‘Mijn nieuwe roman gaat een hels kabaal ontketenen’. De stad der zienden veroorzaakte inderdaad een heuse politieke rel in alle westerse democratieën, nog vooraleer de roman vertaald werd. Zijn uiterst kritische blik tegenover de politieke macht vormde daarvoor de reden. Zijn roman biedt namelijk een onthullend antwoord op actuele vragen als: wie bezit de macht en speelt de kiezer een reële of slechts een puur formele rol?
In De stad der zienden organiseert een niet nader aangeduid land verkiezingen. Wanneer de stemmen worden geteld, blijkt dat ongeveer 70% van de kiezers in de hoofdstad blanco heeft gestemd. Daarom worden de verkiezingen nog eens overgedaan. Nu stemt zelfs 80% blanco. Dat deed de alarmbel luiden bij de regering: een grootschalige politieoperatie wordt op touw gezet om de activisten die haar politieke basis ondermijnen op te sporen en uit te schakelen. Een gewelddadige confrontatie tussen de politieke macht en het volk lijkt het onafwendbare resultaat.
Deze taboedoorbrekende roman over het einde van de parlementaire democratie laat zich opmerken door de sublieme verbeeldingskracht en het sterke analytisch denkvermogen van Saramago. De schrijver stelt zelf: ‘Mijn boek zal niets veranderen aan hoe de wereld in elkaar steekt, maar ik zou graag zien dat het iets verandert in de geest van diegene die het leest.’