‘Geestelijken, lijfwachten en helpers fouilleren ons, laten ons onze schoenen uittrekken en nemen fototoestellen en opnameapparatuur in beslag – later wordt die ons teruggeven nadat is vastgesteld dat er geen wapens of explosieven in verborgen zijn. Er is in het huis geen vrouwelijke aanwezigheid te bespeuren en Morgana moet zich keurig in een islamitische sluier hullen om mij te kunnen vergezellen en foto’s te nemen. Wanneer ik tegen ayatollah Al Hakim zeg dat zij mijn dochter is, antwoordt hij gereserveerd: “Ik heb zes dochters.” Ik ben niet zo brutaal dat ik hem vraag van hoeveel echtgenotes hij die heeft.’ In juni 2003, kort na de slag om Bagdad, reisde Mario Vargas Llosa met zijn fotograferende dochter Morgana door een verwoest Irak. Hij wilde weten hoe de bevolking de bevrijding door de Amerikanen had ervaren en was nieuwsgierig naar het democratische gehalte van de nieuwe, door de Amerikanen gesteunde machthebbers. Heet van de naald schreef hij zijn ervaringen en die van zijn dochter op in een dagboek dat inmiddels zijn historische waarde bewezen heeft – al was het maar omdat een van zijn gesprekspartners kort na hun ontmoeting door wraaklustige Saddam-aanhangers werd gedood.