'Ik heb mijn ogen nog steeds dicht. Ik voel hoe Irenes hand zich op mijn hoofd legt en me streelt en denk triomfantelijk: Ja, het is zo ver, ik houd van Irene en Irene houdt van mij. En "hij" is definitief en voorgoed verslagen. Irenes hand glijdt af naar mijn wang in een volkomen onschuldige beweging. Het geval wil dat mijn oren buitengewoon gevoelig zijn en naar het schijnt in directe verbinding staan met "hem". Een vinger van Irene strijkt heel licht over mijn linkeroor, er loopt een rilling over mijn rug en dan hoor ik tot mijn ontsteltenis de stem van die bedrieger, van dat ellendige individu. Hij feliciteert me: "Uitstekend, heel goed, prima, zó moet het. Ik bedoel dat het heel verstandig van je is om je zonder reserve op het liefdespad te begeven. Je hebt gelijk: alles wel beschouwd is het de liefde, oprecht of niet, dat doet er niet toe, die ons op de veiligste en snelste manier tot ons doel brengt. Aangezien je over de eerste loopgraaf heen bent kunnen we openlijk en zonder poespas tot de aanval van het fort overgaan."