Hij wierp zich in haar armen en begon zo hevig te huilen dat hij dacht dat hij nooit meer zou kunnen ophouden. Ten slotte herinnerde hij zich dat hij een man was, en het geween verwerpend maakte hij zich van haar los. Hij voelde een enorme schaamte dat hij zich op die manier had laten gaan in bijzijn van zoveel vreemde vrouwen en richtte dreigende blikken op hen, alsof hij ze allemaal wilde uitroeien. Zijn moeder keek hem verrukt lachend aan: Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Hoe kun je nou hier zijn? Hij haalde zijn schouders op en zei: ik ben gevlucht. Uit de kostschool gevlucht! En... je tuniek? Hij haalde opnieuw zijn schouders op en zijn lok viel over zijn ogen. Met een onverschillig lachje stak hij toen zijn handen in zijn broekzakken.