'Negen koffers' is een van de vroegste en meest directe getuigenissen van de holocaust. Béla Zsolt beschrijft in romanvorm zijn huiveringwekkende ervaringen in het getto van Nagyvárad en in de Oekraïne, waar hij als dwangarbeider tewerk was gesteld. In korte flashbacks vol bijtend commentaar geeft hij uiting aan zijn afkeer en bitterheid. Tegelijkertijd toont hij een grote betrokkenheid bij zijn medegevangenen en analyseert hij scherp de Hongaarse maatschappij van voor de oorlog. Het boek eindigt met de historische reis die Zsolt in 1944 samen met een groep andere joden naar Zwitserland maakte, als onderdeel van een grootschalige ruil met de Duitsers.