Stationairder kan een situatie niet zijn, het is bijkans een stilleven met mens: de hoofdpersoon van De vuistslag ligt, na op straat te zijn neergeslagen, in het ziekenhuis en verkent zijn verweer tegen zijn lichamelijke constitutie is een obsessief filosoferen om de werkelijkheid naar zijn hand te zetten. De bezoekers aan zijn bed worden onthaald op een spervuur van beweringen, haalucinerend, elkaar tegensprekend, lucide - en ze gaan niet zozeer over de gezondheid van de patient als wel over de gezondheid van de wereld buiten de patient. Zijn verbale hoogstandjes, deerniswekkend wellicht in hun dwangmatigheid, werken niettemin steeds meer op de lachspieren van de lezer.