Ik aan de ene en ik aan de andere kant van mijn mopsijzeren kacheltje luidt de titel van Aleksander Wats debuut (1920), poëtisch proza van dadaïstische signatuur. Na de even ongewone, maar hoog aangeslagen bundel De werkloze lucifer (1927) zou hij, meegesleept door de maalstroom van ideologie en geschiedenis, als dichter tot 1957 zwijgen. Toen pas vond hij, gelouterd door de ontgoocheling en gefolterd door wat hij zijn 'pijnziekte' noemde, als dichter de vorm waarin hij zijn levenervaring en die van de joods-christelijke beschaving, onze geschiedenis, kon vertolken. Waarin hij 'met de huid' kon schrijven wat met de huid ervaren werd, als een moderne Marsyas gevild door een wereld die door totalitarisme onherstelbaar was ontwricht.