'Het Gouden Paviljoen' beschrijft de op waarheid berustende geschiedenis van een lelijke, stotterende, gefrustreerde priester-student, in het boek Mizoguchi genaamd, die door dit paviljoen, een heiligdom vermaard om zijn architectonische schoonheid en al vijf eeuwen het symbool van een glorierijk verleden, geobsedeerd wordt. Hij vat haat-liefde-gevoelens op voor dit glanzende eeuwenoude gebouw van volmaakte schoonheid. Het overweldigt hem en snijdt hem telkens weer van het leven af, juist als hij denkt het eindelijk te kunnen grijpen. Na zorgvuldige voorbereidingen steekt hij het Gouden Paviljoen in brand en zoekt zelf in de vlammen de dood. Als deze zelfmoord mislukt vlucht hij en tracht zichzelf opnieuw van het leven te beroven, en wordt dan gearresteerd. In het daaropvolgende proces komen de motieven van zijn brandstichting naar voren. Ofschoon hij als psychopaat wordt beschouwd is zijn daadniet alleen een pathologische actie maar ook een symbolische daad van verzet tegen neurotische zen-praktijken, tegen een geperverteerd, zichzelf overleefd hebbend boeddhisme.