• Met Het verboden leven heeft Van Cauwelaert een kunststuk van de eerste orde verricht. Zelden werd zo fraai en geestig verbeeld hoe intiem, eenzaam en machteloos men in de dood is. — Henk Preipper in de Volkskrant
• Compacte en grappige roman. — Le Soir

Jacques Lormeau, ijzerhandelaar van beroep, komt meteen aan het begin van Het verboden leven tot de ontstellende ontdekking dat hij is overleden. Maar dood is hij allerminst: hij zweeft als geest boven zijn eigen lijk. Er blijkt leven na de dood, al krijgt dat bij Cauwelaert niets metafysisch of religieus.

Vanuit zijn ingetreden doodleven aanschouwt de gestorvene wat er na zijn dood met zijn lijk gebeurt. Lijdzaam moet hij bijvoorbeeld toezien hoe zijn begrafenis een hilarisch echec wordt omdat de oude, tandeloze priester zijn lijk voor een ander aanziet. Wekenlang observeert Lormeau de ruimte die hij in de hoofden van zijn vrouw, zijn maîtresse, zijn vader, zijn zoon en zijn vrienden inneemt. Enkelen gedenken hem met warmte, anderen spreken onverwacht kwaad over hein. Maar bij allen raakt hij afweziger in hun geest.

Didier van Cauwelaert (1960) is een van de geliefdste schrijvers in de Franse literatuur. Hij werd in 1995 bekroond met de prestigieuze Prix Goncourt voor zijn roman Enkele reis (Meulenhoff 1996).