De Bourgondiërs is een boeiende studie over een van de meest opvallende staatkundige ontwikkelingen in de late Middeleeuwen: de vorming van een autonome staat in de Nederlanden door de hertogen van Bourgondië. De eerste stap daartoe werd gezet door Filips de Stoute, de zoon van de Franse koning Jan II, toen hij in 1369 huwde met Margareta van Vlaanderen. De in hoge mate onafhankelijke hertogendynastie van Bourgondië vergrootte haar belang en rijkdom door een toenemende invloed op de rijke stedelijke centra van de Nederlanden, in de eerste plaats in Vlaanderen. De Bourgondiërs slaagden erin de oorspronkelijk onafhankelijke hertogdommen, graafschappen en heerlijkheden van de Nederlanden steeds meer te verenigen tot zeventien provincies. Door de vererving werden deze een onderdeel van het Habsburgse keizerrijk van Maximiliaan I en Karel V, en later van het Spaanse wereldrijk van Philips II en de inquisitie brachten de Nederlanden tot opstand. De tien zuidelijke provincies werden bloedig onderdrukt, terwijl de zeven noordelijke zich afsplitsen als de Republiek der Verenigde Provincies. Maar toch is de Bourgondische erfenis in Noord en Zuid in allerlei opzichten merkbaar gebleven.