In 'Weloverwogen en onopgemerkt', de eerste dichtbundel van Piet Gerbrandy, komen verdeeld over 3 afdelingen, diverse sprekers aan het woord, die met een meewarige distantie aanvechtbare uitspraken doen over zichzelf en de wereld. Zij weten dat alleen wie geen enkele illusie meer heeft, zich een opgewekt humeur kan veroorloven. Een obsessie met Eros en Thanatos valt aan deze gedichten niet te ontzeggen, al wordt het nergens exuberant. De dichter houdt zijn woorden daarvoor te strak ingesnoerd in een compacte, welluidende vorm, die misschien zijn Latijnse affiniteit verraadt. In de 1e afdeling breekt bedwongen waanzin soms los, maar meestal gaat het nog net goed; walging tiert er welig. De 2e afdeling wordt gedomineerd door deernis om geconstateerde feiten. Er lijkt zelfs iets als schoonheid te bestaan, maar dan wel een uiterst vergankelijke. En het geheugen heeft de neiging roet in het eten te gooien. In de 3e afdeling overheersen dappere volharding, verlangen - tegen beter weten in -