Van Ingmar Bergman (Uppsala, 191 8) verscheen in 1987 de eigenzinnige autobiografie I.aterna magica, een onverbiddelijke zelfanalyse waarin de grote Zweedse toneelregisseur en cineast rechtdoorzee zijn jeugd, zijn diverse huwelijken en verhoudingen, zijn artistieke successen en mislukkingen, zijn talrijke ziekten en kwalen en zijn samenwerking en ontmoetingen met vele grootheden
beschreef.
In Beelden. Een leven in Films laat Bergman de meer dan vijftig films die hij heeft gemaakt de revue passeren. Hij maakt, zoals hijzelf zegt, een ‘duivelse wandeling’ door het landschap van zijn werken, van Het zevende zegel, Wilde aardbeien, De maagdenbron en De grote stilte tot Scènes uit een huwelijk, Herfstsonate en Fanny en Alexander, en denkt terug aan hoe ze ontstaan zijn, wat hij destijds heeft gedacht en gevoeld, wat hij ermee beoogde, maar beoordeelt ze van de afstand die de tijd nu eenmaal met zich meebrengt ook opnieuw, reflecteert over wat hij nu anders zou doen, en spaart zichzelf daarbij niet. Ook de spelers en de medewerkers van zijn films blijven geenszins onbesproken. Het relaas wordt gecompleteerd door passages uit zijn ‘werkschriften’, die de lezer een verrassende kijk achter de coulissen bieden.
De talrijke stills uit de films en foto’s van de opnamen vertellen het verhaal mee, het originele verhaal van een levenswerk van een van de grootste kunstenaars van onze tijd.