Mag men Holocaust-getuigenissen op hun literaire merites beoordelen? En omgekeerd: welke rol speelt fictie in de geschiedschrijving van de jodenvervolging voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog? Over dit soort dilemma’s schreef S. Dresden een even principiële als persoonlijke studie. Vervolging, vernietiging, literatuur ontleent zijn kracht niet alleen aan de belangwekkende onderwerpen die Dresden aan de orde stelt, maar vooral aan de stijl waarin hij dat doet. Die is zowel retorisch te noemen als essayistisch, zowel gezaghebbend als zoekend. De baanbrekende manier waarop Dresden hier uiteindelijk een visie op Holocaust-literatuur weet te verwoorden, vormt een unieke synthese tussen literaire essayistiek en literatuurwetenschap.