Louis-Ferdinand Céline (1894-1961) blijft een van de intrigerendste schrijvers van deze eeuw. Zijn invloed was en is enorm: Jean-Paul Sartre en Albert Camus, Raymond Queneau en Henry Miller, Jack Kerouac en Kurt Vonnegut, allemaal hebben ze geleerd van de ‘enige uitvinder van de hele eeuw’! Zijn originele, telegramachtige stijl en felle maatschappijkritiek veroorzaakten in de jaren dertig een omwenteling in de gevestigde literaire tradities. Door zijn racistische pamfletten van vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog besmeurde hij zijn eigen roem en werd hij Frankrijks controversieelste auteur, een reputatie die hem weer stof voor vele romans opleverde.
De Buig van Londen, het tweede deel en de naadloze voortzetting van het in 1944 verschenen Guignol’s Band, had als een soort apologetische roman vlak na de oorlog moeten verschijnen. Omdat Céline het tenslotte toch niet aandurfde kwam het pas in 1964 tot een - postume - publikatie van de niet geheel voltooide tekst. In 1988 zorgde de Franse uitgever Gallimard voor een kleine sensatie door het uitgeven van een pas teruggevonden, allerlaatste, maar eveneens niet voltooide versie. De Nederlandse vertaling is dus de kersverse weergave van dit belangwekkende literaire document! In De Buig van Londen neemt de hallucinerende poppenkast waarin hoofdpersoon Ferdinand verzeild is geraakt steeds groteskere vormen aan. Een onheilspellende Engelse kolonel wil meedoen aan een gasmaskerwedstrijd, Ferdinand wordt verliefd op Virginia, het mooie minderjarige nichtje van de kolonel, en tracht samen met haar en zijn mysterieuze vriend Sosthène de Rodiencourt het gevaarlijke Londen te ontvluchten. Achtervolgd door de politie, afwisselend bedreigd en geholpen door pooiers en hoeren, zoekt het drietal in de London Docks naar een schip dat hen ver weg van deze heksenketel moet voeren.
Dit alles speelt zich af in de schaduw van het almaar dreigender wordende oorlogsgevaar: loeiend

luchtalarm, brandende zeppelins en naar het front marcherend ‘kaki’ zijn het decor en de echowand van Ferdinand’s eigen nachtmerrieachtige visioenen. Als oorlogsinvalide heeft hij de oorlog in zijn hoofd en om zich heen... hij is een hallucinerende marionet aan de touwtjes van het Kwaad.
Het is Célines grote kunst de beklemming van zijn grand-guignoleske vertelling te verlichten door zijn onnavolgbare muzikale, ritmische stijl, zijn emotionele erupties en zijn vaak macabere humor.