Een resonantie is de uitdrukking van een herkenning, schrijft Gerard Bodifée. De klankkast van een viool herkent de trillingen van de snaren, komt in resonantie en stuurt de klanken versterkt de ruimte in. Zonder resonantie is geen muziek, geen kleur en ook geen leven mogelijk. Het leven is een voortdurende resonantie tussen wat binnen en buiten het levende lichaam gebeurt, het is een toegespitste gevoeligheid voor de wereld.
De dertig korte essays van dit boek zijn dertig resonanties, dertig waarnemingen, herkenningen en verwonderingen. Bodifée bekijkt de wereld en verbaast zich over de kleur van grijs, over de manier waarop een kat op haar poten terechtkomt, over de kleurenschittering van een cd, over wapperende vlaggen, over water en zeep. Hij schrijft over wat hij ziet en wat hem aangrijpt: over de schoonheid van een wetenschappelijke theorie, over het mystieke leven van Simone Weil, over de kleur van het maanlicht, over de armoede van het woord. Hij observeert, resoneert, en stuurt in dit boek alles terug de wereld in.