Andrés Miranda is een ervaren arts, die er geen moeite mee heeft patiënten mede te delen dat ze uitbehandeld zijn. Die eerlijkheid is voor hem een essentieel onderdeel van zijn beroepsopvatting. Maar deze zekerheid laat hem in de steek wanneer hij ontdekt dat zijn vader nog maar kort te leven heeft. Hij is niet in staat hem het slechte nieuws te vertellen. Daarom besluit hij met zijn vader op vakantie te gaan, in de hoop dat het hem in de ontspannen sfeer van het vakantieoord wel zal lukken.
'Wat wil je? Wat kan ik voor je doen?'
Miranda senior denkt even na.
'Praat tegen me,' vraagt hij, moeizaam, alsof hij de woorden naar zijn lippen sleurt. 'Praat nu tegen me over ons.'
De stilte is een knuppel. Andrés voelt dat zijn tong een steen is. Maar opeens begrijpt hij dat dit het enige is wat ze hebben, het enige wat ze delen en wat hun beiden nog rest: de laatste woorden. Die zwakke, moeizame stem betekent het einde van het lichaam, het enige stukje leven dat ze nog hebben, het geluid.
Hoe zijn ze? Waarnaar smaken de laatste woorden?